Skip to main content

Dit is een verhaal over poep en over teamwork. Het begint zo:

De Hardangervidda in Noorwegen, jaren geleden. Voor me de gebogen rug van mijn buddy, die door zijn witte camouflagekleding deed denken aan een Michelin mannetje, maar dan met een machinegeweer. Links van ons wat naaldbomen, zuchtend onder het gewicht van verse sneeuw. Chris draaide zich om. Zijn wenkbrauwen leken door vastgevroren ijs op die van de Kerstman.

‘Ik moet poepen,’ gromde hij. ‘Ik ook,’ zei ik.

Poepen in een tactische situatie is een uitdaging. Je genitaliën blootstellen aan temperaturen waarvan die krimpen tot een lachwekkend formaat. Al je uitrusting afdoen, lagen kleren afpellen en – oh ja –  het resultaat van die exercitie in een zakje mikken dat bovenin je rugzak meegaat. Om geen sporen achter te laten.

We hurkten ieder met onze rug tegen een boom; wapen bij de hand, broek op de enkels. De bomen hadden we zo gekozen dat we elkaar aankeken. Ik zag mijn buddy persen – Noorse noodrantsoenen – en hij mij. Reden van deze opstelling was dat we er voor zorgden dat hij kon kijken wat er achter mij gebeurde en vice versa. Tactisch poepen dus, waarbij we elkaars veiligheid borgden.

Het was dezelfde buddy die me er, tijdens onze opleiding, doorheen had gesleept als ik stuk zat. Hij zit in de WhatsApp-groep van onze eenheid waarin nog steeds van alles wordt gedeeld. Niet iedereen met wie we destijds onze rode baret haalden zit nog in die groep. Niet iedereen is er meer. We pasten op elkaar omdat het werk gevaarlijk was. En is voor de fantastische mensen die onze vrijheid verdedigen. Als je onder die omstandigheden werkt, krijg je een andere opvatting van teamwork. Onvoorwaardelijke steun. Vertrouwen. Till death do us part.

Toen ik ondernemer werd moest ik wennen. Dit soort verbondenheid was er niet. Ik bleef me afvragen waarom niet en overwoog dagelijks om terug te gaan. Ik mistte niet het werk, maar wel dat onbeschrijfbare gevoel van kameraadschap.
‘Is het onmogelijk om dat in mijn bedrijf te krijgen?’ vroeg ik me af.
Ja, dat is onmogelijk.
Ik kon niets doen om de band die je krijgt als het gaat om leven en dood te reproduceren. Dat hoefde ook niet. Want het ging niet om leven en dood. Wat wel kon was leren van de elementen die leiden tot zo’n band.

Dat begint met de juiste mensen. Wij hadden allemaal dezelfde loodzware opleiding achter de rug. De groep die het haalde was gemêleerd qua opleiding, achtergrond en afkomst. Maar er was een fundament van gedeelde normen en waarden dat ertoe had geleid dat juist deze groep de opleiding had gehaald. En we hadden een gemeenschappelijk doel. Iets wat we met zijn allen wilden bereiken, waarbij ieder een onmisbare rol had.

De juiste mensen die een gemeenschappelijk doel nastreven.

Zou dat het runnen van je bedrijf leuker en makkelijker maken? Zou je minder het gevoel hebben dat je het allemaal alleen moet doen? Zou je gelukkiger zijn? De juiste mensen en een gemeenschappelijk doel zijn onderdelen van de Nils Journey, een traject dat we organiseren voor groeiondernemers.

Wil je daar een keer over praten? Stuur me dan een berichtje.